Η χρήση κρυοθεραπείας, δηλαδή η εφαρμογή ψύχους για τη θεραπεία τραυματισμού ή ασθένειας, είναι ευρέως διαδεδομένη στην αθλητική ιατρική σήμερα.
Είναι μια καθιερωμένη μέθοδος κατά τη θεραπεία οξείας βλάβης μαλακών μορίων, αλλά υπάρχει διαφορά μεταξύ της επιστημονικής βάσης για κρυοθεραπεία και κλινικών μελετών. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διάφορες μέθοδοι όπως συσκευασίες πάγου, πετσέτες πάγου, μασάζ πάγου, πακέτα γέλης, ψυκτικά αέρια και φουσκωτά νάρθηκα. Το κρύο χρησιμοποιείται επίσης για τη μείωση του χρόνου αποκατάστασης ως μέρος του προγράμματος αποκατάστασης τόσο μετά από οξεία τραυματισμούς όσο και στη θεραπεία χρόνιων τραυματισμών. Η κρυοθεραπεία έχει επίσης αποδειχθεί ότι μειώνει αποτελεσματικά τον πόνο στην μετεγχειρητική περίοδο μετά από την ανακατασκευή των αρθρώσεων. Τόσο η επιφανειακή όσο και η βαθιά αλλαγή θερμοκρασίας εξαρτώνται από τη μέθοδο εφαρμογής, την αρχική θερμοκρασία και το χρόνο εφαρμογής. Οι φυσιολογικές και βιολογικές επιδράσεις οφείλονται στη μείωση της θερμοκρασίας στους διάφορους ιστούς, σε συνδυασμό με τη νευρομυϊκή δράση και τη χαλάρωση των μυών που παράγονται από την εφαρμογή του κρυολογήματος. Το κρύο αυξάνει το όριο του πόνου, το ιξώδες και την πλαστική παραμόρφωση των ιστών αλλά μειώνει την απόδοση του κινητήρα. Η εφαρμογή κρύου έχει επίσης βρεθεί ότι μειώνει την φλεγμονώδη αντίδραση σε μια πειραματική κατάσταση. Το κρύο φαίνεται να είναι αποτελεσματικό και ακίνδυνο και έχουν αναφερθεί λίγες επιπλοκές ή παρενέργειες μετά τη χρήση της ψυχρής θεραπείας. Ωστόσο, θα πρέπει να αποφεύγεται η παρατεταμένη εφαρμογή σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, καθώς αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες, όπως παγετό και νευρικές βλάβες. Αναλύονται πρακτικές εφαρμογές, ενδείξεις και αντενδείξεις.